سندرم پیریفورمیس به عنوان یک اختلال عصبی عضلانی تعریف می شود که زمانی رخ می دهد که عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک، بزرگترین عصب بدن را فشرده یا تحریک کند.
عضله پیریفورمیس یک عضله باریک است که در باسن قرار دارد. این سندرم معمولاً زمانی رخ می‌دهد که عضله پیریفورمیس سفت شده یا اسپاسم می‌کند و بر عصب سیاتیک که زیر آن قرار دارد فشار وارد می‌کند.
در این حالت، عضله پیریفورمیس عصب سیاتیک را تحریک می کند و باعث ایجاد درد در باسن و ارجاع درد در طول مسیر عصب سیاتیک می شود. این درد ارجاعی به عنوان “سیاتیک” شناخته می شود و از پشت ران پایین می رود و سپس به ساق پا می رسد.
علائم سندرم پیریفورمیس
- درد و حساسیت در باسن.
- درد و ناراحتی در لگن، ناحیه میانی باسن یا پشت ران.
- سنگینی یا خستگی در پا.
- سوزن سوزن شدن، بی حسی یا درد سوزشی در پشت ران تا زانو و گاهی اوقات پایین پا.
- دردی که با فعالیت های ورزشی از جمله دویدن، پریدن، پیاده روی طولانی و راه رفتن در طبقه بالا یا تپه بدتر می شود.
- علاوه بر این، درد ممکن است به دلیل نشستن طولانی مدت، بالا رفتن از پله ها، راه رفتن یا دویدن بدتر شود.
دلایل و عوامل خطر
- این وضعیت معمولا عموماً به دلیل فشار روی عصب سیاتیک رخ می دهد. چهار دلیل اصلی وجود دارد که چرا می توان به این عصب فشار وارد کرد که عبارتند از:
- فشار ناشی از کوتاه شدن و سفت شدن عضله پیریفورمیس که معمولاً به دلیل ماه ها و سال ها عدم تعادل عضلانی در عضلات چرخاننده هیپ ایجاد می شود.
- فشار ناشی از تنگی کانال نخاعی. کاهش فاصله بین مهره ها
- فشار ناشی از اسپوندیلولیستزیس ایستمی، که هنگام لغزش یا حرکت مهره ها اتفاق می افتد.
- فشار ناشی از فتق یا برآمدگی دیسک.
روشهای درمان سندرم پیریفورمیس
سندرم پیریفورمیس در درجه اول بر اساس علائم و معاینه فیزیکی تشخیص داده می شود. اگرچه هیچ آزمایش خاصی برای تأیید تشخیص وجود ندارد، اما ابزارهایی مانند اشعه ایکس، MRI و آزمایش‌های هدایت عصبی ممکن است برای رد سایر بیماری‌ها انجام شوند.
اقدامات زیر به عنوان بخشی از این مرحله اول درمان اجرا می شود:
- فیزیوتراپی، برای تاکید بر کشش و تقویت عضلات چرخاننده لگن. این همچنین می تواند شامل کشش پیریفورمیس و کشش عضله ابدکتور لگن باشد. تکنیک های
- درمان دستی و مدالیته های ضددرد نیز در برنامه فیزیوتراپی برای سندرم پیریفورمیس قرار دارند.
- استراحت، که به معنای اجتناب از فعالیت‌هایی است که علائم ایجاد می‌کنند حداقل برای چند هفته.
- داروی ضددرد و ضد التهاب
جراحی
در مواردی که درمان محافظه کارانه تأثیری نداشته باشد، به بیماران توصیه می شود مداخله جراحی کنند. این کار به منظور آزاد کردن یا شل شدن تاندون عضله پیریفورمیس انجام می شود. پس از جراحی فیزیوتراپی برای تسریع بهبودی و کاهش عوارض جراحی توصیه می شود.