تاندونیت آشیل یکی از آسیب های شایع ورزشی است که به دلیل التهاب تاندون های آشیل رخ داده و معمولا به دلیل راه رفتن و دویدن طولانی رخ می دهد.
تاندون آشیل در بدن انسان ها عضله دو قلوی ساق پا را به استخوان پاشنه پا متصل کرده و از آن جایی که این تاندون نقش مهمی در فعالیت هایی همچون پریدن، راه رفتن، دویدن و ایستادن بر روی پاشنه پا دارد این عارضه منجر به بروز اختلالات حرکتی در فرد می شود.
ورزشکارانی که ورزش هایی با حرکات تکراری و پر برخورد مانند بسکتبال ، فوتبال و دو و میدانی بیش از سایر افراد در معرض خطر ابتلا به این آسیب قرار دارند.
پارگی و التهاب در تاندون و یا بافت های همبند اطراف این تاندون معمولا دیده می شود.
درد ناشی از تاندونیت آشیل معمولا بطور تدریجی شروع شده و با گذشت زمان افزایش پیدا می کند، بطوری که فعالیت هایی مانند پریدن ، دویدن و بالارفتن از سر بالایی برای بیماران مبتلا به این عارضه بسیار دردناک است.
پزشک برای تشخیص دقیق این عارضه علاوه بر معاینه فیزیکی و بررسی علائم بالینی بیمار از روش های تصویربرداری اشعه ایکس و ام آر آی نیز بهره می برد.
علائم تاندونیت آشیل
- احساس درد در پشت ساق پا
- تورم و التهاب تاندون آشیل و پشت ساق پا
- تشدید درد با حرکت و راه رفتن
- افزایش ضخامت تاندون آشیل
- ناتوانی در راه رفتن بطور طبیعی
- ایجاد خار استخوانی در محل اتصال تاندون آشیل به استخوان پاشنه
دلایل و عوامل خطر
- حرکات تکراری و استفاده بیش از حد از پا
- راه رفتن طولانی مدت
- راه رفتن بر روی سط.ح سخت و ناهموار
- اختلالات ساختاری پا ، زانو و حتی لگن
- ورزش و فعالیت بدنی شدید بدون آمادگی قبلی و گرم کردن صحیح بدن
- استفاده از کفش های خشک، سفت و غیر قابل انعطاف هنگام ورزش و پیاده روی
- انعطاف پذیری پایین عضلات ساق پا
درمان تاندونیت آشیل
کاهش سطح فعالیت های ورزشی و اجتناب از دویدن و یا راه رفتن به مدت طولانی تا زمان بهبودی کامل ضروری است.
قرار دادن کمپرس یخ بر روی محل دردناک و ملتهب به کاهش احساس درد و ناراحتی کمک زیادی می کند.
قرار دادن پدهای طبی مخصوص در کفش حین راه رفتن فشاری که بر تاندون آشیل وارد می شود را کاهش می دهد و به تسکین علائم و تسریع بهبودی کمک می کند.
فیزیوتراپی ورزشی بهترین روش درمان تاندونیت آشیل است.
فیزیوتراپیست برای کمک به بهبود شرایط فرد آسیب دیده از متدها و مدالیته های مختلفی همچون شاک ویو تراپی و تکنیک های درمان دستی بهره می برد.
تمرینات فیزیوتراپی که فیزیوتراپیست برای بیمار در نظر می گیرد ، سبب افزایش انعطاف پذیری و کاهش خشکی عضلات ساق پا می شود.
استفاده از داروهای ضددرد و ضدالتهاب مانند ایبوپروفن و ناپروکسن نقش موثری در تسکین درد و ناراحتی دارد ، در صورت درد شدید تزریق داروهای کورتونی انجام می گیرد.
کلمات مرتبط :